Tony 'ICEMAN' in Kasterlee: RESPEEEEEEEEEEEEECT

Hieronder het verslag van Tony.

Na mijn minder geslaagd optreden van vorig jaar in Kasterlee, was ik het mezelf verplicht het dit jaar nog eens opnieuw te proberen.
Na de vele regen van de afgelopen weken zou het wel eens hetzelfde scenario van vorig jaar kunnen worden met veel slijk en modder dacht ik rond 10 december. Maar de weergoden hadden voor de laatste week iets helemaal anders in petto : sneeuw en vrieskou.
Bij aankomst in Kasterlee in hotel Kempenrust een babbeltje gedaan met de ons al bekende hotelbaas en toen wist ik al snel waar de lamp brandde.
Hij zei dat het daar vrijdag en zaterdag ’s morgens -12 °C was en dat ze sneeuw uitgaven voor de nacht en volgende morgen. Dit terwijl de sneeuw daar al een goeie 10 cm dik lag, dus de vooruitzichten waren veel belovend.
Na een goeie nachtrust om 6u opgestaan en na een lekker stevig ontbijt om 7u richting sporthal vertrokken. Zoals voorspeld was er al zeker 5 cm sneeuw bij gevallen tijdens de nacht en er waaide een fris windje bij -8°C
Om 8u het startschot en wij (218starters) vertrokken voor 15km lopen in een heuse sneeuwstorm. Door de verse sneeuw waren de wegen en paden nog redelijk beloopbaar. Ik had wel mijn trailschoenen mee voor de zekerheid want die hebben een grove zool. Na 1u15 lopen tijd om te fietsen.
Lekker veel warme kleren aangetrokken want mijn grootste vijand zou de kou worden. De sneeuwstorm was nog steeds flink aan het razen boven Kasterlee ! Tijdens de wissel kregen we te horen dat er 7 kleine rondes moesten gefietst worden i.p.v. 4 grote zoals steeds omdat het parcours veel te glad en gevaarlijk was waar we de grote weg over moesten en de politie het niet kon vrijgeven.
Eens op de fiets de verbinding van sporthal naar het bos en dan kon het beginnen ! Maar in het bos was er voor mij het plezier al snel af. Het was nog altijd aan het sneeuwen en het was zéééér koud. Ikzelf heb door mijn vele laagjes en goeie kledij tijdens de wedstrijd wel weinig of geen last gehad van de kou op mijn lichaam maar je gezicht blijft toch last hebben van de sneeuw en koude wind en plezant fietsen is dat toch niet. Ik heb mij nu en dan wel eens afgevraagd of het nog verantwoord was om verder te fietsen, niet van de kou maar om de staat van het parcours. Heb dan maar rustig mijn rondjes afgewerkt met maar één valpartij in de 2de ronde waarbij de kramp me in de rechterkuit sprong. Een klein detail : na 1 ronde fietsen moest je al niet meer denken om van je drinkbussen te drinken want alles was onmiddellijk bevroren. Het was immers nog steeds -6°C. Maar ik was slim geweest en had net zoals Kurt vorige jaren mijn Camelbag op de rug met 2L vocht en daarin is alles lekker van temperatuur. Veel met het versnellingsapparaat spelen zat er ook niet in want alles zat vast van de vorst. Maar één voordeel het is voor iedereen hetzelfde !
Onderweg iedere ronde het vrouwke en de coach 2 keer gezien met eten en drinken. Chapeau want het zal voor de mensen die langs de kant stonden immers ook zeer koud geweest zijn om te staan wachten op hun atleten !
Na 4u59 fietsen terug richting de sporthal voor de verse warme loopkleren.
Toen begonnen we aan de laatste 30km lopen. Nog altijd in de sneeuw. Ze wisten daar boven van geen ophouden blijkbaar. Daar het al aan het sneeuwen was van ‘s morgensvroeg was het loopparcours verandert in een prachtig sneeuwlandschap. Het was nu wel niet meer zo makkelijk om op te lopen. Ik moest met mijn trail schoenen lopen waar de sneeuw vers was om zo weinig mogelijk uit te glijden want waar er al teveel mensen gepasseerd waren was het spekglad geworden.
De Fille, mijne coach, die mee was met de fiets had zelfs moeite om te volgen en het was niet omdat ik zo rap liep ! Als hij moest stoppen om mij iets te geven zat ik al zeker een km verder voor hij terug bij mij was.
Tijdens de eerste ronde lopen waren mijn benen nog altijd goed en kom je af en toe al wandelende atleten tegen. Na 15km eerste van de 2 loopronden volbracht en gestart aan de laatste 15 km met nog altijd relatief goeie benen. Ook blijven eten en drinken, al was het maar omdat Fille zo graag mijn nougatbars at !

Eerst stuk van het lopen was het wind in de rug, dat was nog ok maar aan km 7 draai je en loop je pal in de wind. Met die sneeuw en wind was dat niet meer om mee te lachen na al die uren van dat koude witte goedje ! Maar tijdens de 2de ronde is het na 22km lopen eindelijk gestopt met sneeuwen. Na voor mij een laatste bevoorrading en de Fille een laatste jenever die hij daar spontaan aangeboden kreeg, de laatste 5km van een helse tocht. Aan km 25 had ik het gevoel dat de benen aan het vollopen waren en dan komt het karakter en de ervaring opgedaan in de zware trails die Fille en ik hebben gelopen in het laatste jaar naar boven. Wij samen de laatste km in en op naar de finisch.
De sporthal inlopen waar iedereen staat te roepen en te applaudisseren dat doet toch wat met een mens.
Moe maar voldaan na 9u30 wedstrijd. Weer iets om op mijnen boek te zetten.
Zo heb ik mijn rekening die ik vorig jaar heb achtergelaten op het parcours van de hel komen betalen in de tot nu toe zwaarste editie.
Ga er zeker nog eens over nadenken om volgend jaar terug te gaan om eens te kunnen fietsen op zo een mooi parcours, nu kan ik het niet fietsen noemen maar eerder glijden.
Wil vooral nog eens mijn coach de Fille bedanken om in de sneeuw, wind en berekou mee te fietsen en mijn vrouwke en Fille zijn twee dames die ook de ganse dag het weer hebben getrotseerd om mij te bevoorraden en te supporteren in zo’n weer.
“DE ICEMAN” groet iedereen die me heeft gesteund !